Ter gelegenheid van het 35-jarig bestaan van Ripstar spraken we met oprichter Sjoerd Remmelink over de reis van zijn leven tot nu toe.
Lang voordat snowboarden olympisch werd, stonden er een paar pioniers op plastic matten in Nederland. Eén van hen was Sjoerd Remmelink. Wat begon met vallen en opstaan op een Zwitsers board groeide uit tot Ripstar: een snowboardschool, opleidingsinstituut en uiteindelijk een reisorganisatie die freeriders naar de diepste poeders en verste uithoeken van Europa en daarbuiten bracht en brengt.
In dit artikel duiken we met Sjoerd in de rijke snowboardhistorie van Ripstar. Van borstelbaan tot backcountry, van eerste lessen tot expedities boven de poolcirkel.
Bekijk hieronder ook de Ripstar documentaire die dit jaar uitkwam.
Hoe begon je met snowboarden in een tijd waarin niemand het nog kende?
“Toen ik in 1986 voor het eerst een snowboard probeerde, was dat in Hoch Ybrig, een klein skigebiedje in Zwitserland,” vertelt Sjoerd. “Ik werkte in een sportwinkel in Zürich en kreeg een board om uit te proberen. Het ging voor geen meter, maar ik voelde: dit is iets speciaals.”
De snowboard community was piepklein, maar hecht. “Iedereen hielp elkaar. Je was rebels, eenpionier en dat voelde goed.”
Hoe ontstond de eerste snowboardschool van Ripstar?
In 1991 trok Sjoerd tijdens zijn Sportstudie naar Kaprun, met wedstrijdambities. Hij wilde die winter ook lesgeven om wat geld te verdienen. “De lokale skischolen wilden niks met snowboarden te maken hebben. Dus begon ik gewoon zelf.” Hij maakte flyers, regelde een onderkomen en begon met lesgeven. “Shops, hotels en skischolen stuurden mensen naar me door. Zo begon het lichtjes te rollen.”
“In de beginjaren van snowboarden moesten we zelf opleidingen opzetten – want die bestonden gewoon nog niet.”
Hoe ontwikkelde Ripstar zich in de jaren 90?
Ik leerde Bianca kennen die de school professionaliseerde en runde als ik weer in het buitenland zat voor een wedstrijd. Ripstar groeide explosief. “Snowboarden werd mainstream. Veronica maakte een item van een half uur over ons, met Anita Witzier. Daarna wist iedereen ons te vinden in Kaprun.”
Ripstar stond ineens op de kaart als dé Nederlandse snowboardschool in Oostenrijk. “We kregen aanvragen van jeugdgroepen, wedstrijdteams, en buitenlandse selecties.” In het hoogseizoen stonden ze met 25 leraren op de piste.
Hoe kreeg snowboardonderwijs erkenning?
“Snowboarden was lang het ondergeschoven kindje. De skibonden wilden controle houden. Dus gingen wij snowboarders zelf opleidingen organiseren. Dat startte met de VÖSS; Verband Österreichischen Schnee Surfer.”
Sjoerd volgde later de eerste staatliche opleiding ter wereld voor snowboarders en aansluitend ook de eerste snowboardgidsen opleiding. Vervolgens werd hij opleider bij een Oostenrijkse bond. “We boden deze opleiding aan op de Nederlandse markt.
In de hoogtijdagen leidden we jaarlijks zo’n 500 snowboardleraren op. Daarmee hebben we het niveau in Nederland echt omhooggetrokken.” Sjoerd ging later ook zelf de Staatliche opleiding geven voor de BSPA Innsbruck.
Zo leidde hij nagenoeg alle opleiders van de diverse Oostenrijkse bonden op. “Daar ben ik wel trots op om als Nederlander op het allerhoogste niveau opleidingen te geven in Oostenrijk. Dat heeft nooit meer een Nederlander gered.”
Wat waren de grootste obstakels?
De weerstand van gevestigde skischolen en overheden. Uiteindelijk werden aan snowboardscholen dezelfde eisen gesteld als aan skischolen, waardoor Sjoerd genoodzaakt werd om altijd de hoogst mogelijke opleidingen te volgen. “Dat lukte prima, maar je mocht alleen lesgeven binnen je district. Maar wij wilden méér; we deden al vele camps in anderen skigebieden.”
Dat leidde tot de grote stap: verhuizen naar Nederland en Ripstar omvormen tot reisorganisatie. “Daar konden ook de off-piste reizen volop ontwikkelen. De gehele Alpen werden onze playground.”
Wat maakte jullie freeride-aanpak anders?
Ripstar zette vanaf het begin veiligheid, beleving en educatie voorop. “We werkten uitsluitend met gediplomeerde gidsen, gaven lawinetrainingen, en focusten op techniek. Met specialistische kennis wisten we deelnemers naar de mooiste poederflanken van de Alpen te gidsen en onuitwisbare impressies mee te geven. Onze trips waren geen cowboystunts. Het was avontuur met kennis.”
“Off-piste rijden is geen cowboygedrag, maar precisiewerk. Het begint bij kennis, ervaring en respect voor de berg.”
Ze organiseerden camps in Chamonix, La Grave, Verbier, Andermatt, St Anton, Kaprun, Riksgränsen. “Echte freerideklassiekers,” vertelt Sjoerd. “Maar we zochten ook bewust naar nieuwe, onbekendere gebieden waar de poederflanken een week na sneeuwval nog steeds onverspoord waren; zowel in de Alpen als daarbuiten. Niet om zomaar eigen lijnen te trekken, dat doe je nooit zonder onderbouwde keuzes, maar om deelnemers kennis te laten maken met terrein dat je alleen met de juiste voorbereiding en begeleiding verantwoord kunt ontdekken.”
“Er is niets zo puur als een lijn zetten waar nog nooit iemand voor je is geweest. Maar alleen als je weet wat je doet.”
Wat is het hoogtepunt van jullie sneeuwreizen?
Zonder twijfel: de expedities boven de poolcirkel. “Voor onze expeditie naar Spitsbergen, bijvoorbeeld, sliepen we op een ijsbreker. Die voer langs de kust en meerde telkens aan in een onbewoonde fjord, waarna we vervolgens met rubber boten naar de kust voeren. Met een splitboard beklommen we pieken – en maakten afdalingen die nog nooit iemand gedaan had.”
“Je kiest daar niet zomaar je eigen lijn,” legt Sjoerd uit. “Elke stap is gebaseerd op ervaring, terreinkennis en een zorgvuldige risico-inschatting. Je observeert de sneeuwlagen, kijkt naar het weer en kiest pas dan een veilige route. Tegelijkertijd houd je rekening met andere gevaren zoals ijsberen.”
De omstandigheden zijn extreem: vrieskou, veranderlijk weer, onbekend terrein en het ontbreken van een netwerk voor je telefoon. “Daar komt alles samen: techniek, teamwerk, veiligheid en avontuur. Het is rauw, echt en onvergetelijk.”
Wat blijft er over van het snowboard-DNA van Ripstar?
“Heel veel,” zegt Sjoerd resoluut. “De liefde voor poeder, de drive om beter te worden, het delen van kennis, de gemeenschapszin.”
Ripstar is veranderd – gegroeid, geprofessionaliseerd – maar de ziel is nog steeds die van de freerider. “En zolang er sneeuw ligt, zal dat zo blijven.”
Bekijk de Ripstar docu
Wat doet Sjoerd nu?
Na het overdragen van hun levenswerk koos Sjoerd voor een leven vol vrijheid. Zo deed hij weer aan snowboard- en mountainbikewedstrijden mee en opende hij vorig jaar een eigen Bikeschool in Bikepark Leogang. In de winter gidst hij off-piste tochten in de sneeuw en werkt hij als opleider voor het Snow Safety Center in Davos; zo pakt hij zijn passie voor action sports gewoon weer op.
“Ik wil mensen blijven raken. In het bos, in de bergen, in de poedersneeuw of op de trails – als het maar met hart en ziel is.”
Check ook de sneeuwreizen van Ripstar.
