“Waar ben ik, ben ik in slaap gevallen in een vriezer?” Vraag ik mezelf af wanneer ik de capuchon van mijn winterslaapzak open doe en de Mont Blanc zie baden in de vroege ochtendzon.
“Droom ik of is dit echt?” Ik probeer op te staan en stoot mijn hoofd tegen een ijzig dak. Ik realiseer me nu dat ik toch echt wakker ben. Maar als dit geen droom is, dan zit ik toch zeker midden in een droomtrip.
Een nieuwe dag splitboarden wacht op ons in dit magische besneeuwde landschap rondom ons basiskamp.
Team Basecamp
Het is vrijdagochtend vroeg wanneer we aankomen in Flaine bij de skiwinkel van Serge. Serge was een grote naam in de Franse freeride-geschiedenis en is nu ski- en snowboardleraar, gespecialiseerd in freeriden.
Zijn familie runt een berghut in de Andes, ver weg van de bewoonde wereld. Hij heeft er veel Europese zomers doorgebracht opzoek naar the endless winter om zo het hele jaar zijn snowboard te kunnen rijden. Deze man heeft veel ervaring met winterexpedities en zijn freeride- en gids skills zijn mij al wat langer bekend.
Na wat laaste spullen te hebben gepakt en de tassen te hebben omgepakt, zijn we klaar om het avontuur te beginnen. Dertig minuten later zitten we in de skilift in Flaine, op weg richting de backcountry. Team Basecamp telt 3 skiërs en 6 splitboarders.
Wat zit er in die pulka?
Vanaf de top van de Grandes Platieres kijken we uit richting de machtige Mont Blanc, Na het maken van de gebruikelijke foto’s, zijn we klaar om de tassen op te gespen.
De daypack met lunch, water en safety-gear gaat op de borst en de grote tas gaat op de rug. De sneeuw voelt redelijk goed, maar rijden is uitdagend met de 20 kilogram die we meedragen. Serge heeft hetzelfde gewicht, maar sleept ook nog eens een pulka voort. We zullen snel ontdekken wat er verborgen is onder het dekzeil van zijn slee; ik ben best nieuwsgierig!
Na 400 meter afdalen, gevolgd door een korte (maar pittige) klim, komen we aan op de plek waar we het basiskamp gaan opzetten.
Een quinzee bouwen
Twee dagen eerder was ik hier met een groep sneeuwschoen wandelaars die graag wilden leren hoe je een zogenaamde quinzee kunt bouwen.
Een quinzee is een grote hoop sneeuw die je opbouwt en vervolgens uitholt. Hoewel we behoorlijk hoog zijn, heeft de zon één kant van ons sneeuwhol wat doen smelten. Een beetje onderhoud is dus benodigd. Drie paar handen maken de quinzee klaar voor de nacht, maar eerst dient ‘ie nog als opslag voor al onze spullen op dag 1.
Gretig als we zijn reageren we enthousiast op het idee van Serge om eerst een verkennende tour te gaan doen. De keuze is een gemakkelijke klim en afdaling om warm te draaien en onze gids te mogelijk geeft om de groep te screenen. Een uur later arriveren we één voor één op de top. We verwijderen de skins, plaatsen de bindingen in voorwaartse positie en sturen onze planken naar beneden met hulp van de zwaartekracht.
Wauw, wat een opluchting om alleen met een daypack te rijden!
We genieten van een geweldige run down, vooral op die secties die niet direct zonlicht hebben gepakt.
Aan de voet van de afdaling komen de thermoskannen uit de tas om een warme en welverdiende droogvoer-lunch aan te maken. Het weer is geweldig, er is niemand in de buurt en de stoke is al zo hoog als de top van de Mont Blanc.
Freshies op de noordwand
Iedereen wil graag nog een run maken en dus besluiten we de noordkant van de vallei te verkennen.
Zodra we de klim starten zien we hoe goed de sneeuw geconserveerd is op deze schaduwhelling. We bereiken de top van vandaag op 2500m en na te hebben genoten van het prachtige uitzicht op de Arve-vallei en de Mont Blanc, maken we ons op voor de afdaling.
Serge vraagt ons voor te stellen de Freeride World Tour te rijden en dus onze beste lijn te kiezen om indruk te maken op de jury aan de voet van de berg. Onze éénkoppige jury bijt het spits af. Met dikke sprays in iedere bocht en een flinke sprong van een klif komt onze berggeit beneden tot stilstand om onze run te beoordelen. We kiezen allemaal een geweldige lijn en wanen ons allemaal Serge op de Freeride World Tour (zij het met iets minder airtime).
De toon voor de komende dagen is gezet.
Eerste nacht op basecamp
Als we terugkomen op ons basecamp hebben we nog een uur voor zonsondergang. We halen onze spullen uit de quinzee en leggen de laatste hand aan onze winterse hotelsuites. Endelijk komen we er achter wat Serge in zijn slee heeft gestopt; een enorme tipi-tent, wat brandhout en een metalen houtkachel!
Terwijl de zon langzaam ondergaat, kringeld de eerste rook al op uit de top van de tipi. Boven de verwarming hangen onze dampende stijgvellen en stinkende sokken en een veilige meter lager staat op de kachel een dampende pan met smeltende kaas. Nergens smaakt een kaasfondue zo lekker als in de besneeuwde bergen, natuurlijk met een goed glas lokale witte wijn. Na een geweldige avond rond de open haard duiken we in onze tent of quinzee of tent voor welverdiende nachtrust onder de sterren.
Poeder zonder poederstress
Onze drie persoons-sneeuwgrot voelde een beetje, tja hoe zal ik zeggen, knus? Maar (mede daardoor) had niemand het koud. Helaas voelt Steve zich nog zwakker dan de dag ervoor; de arme kerel lijkt echt ziek. Stijfjes rek ik me buiten uit terwijl de zon een roze tint over de Mont Blanc werpt. Vijf minuten later klimt de zon boven pieken van de Fiz-keten en baadt ook ons basecamp in de zonneschijn. Wat een genot om de hitte van de zon te voelen als je net uit je nachtelijke koelkast gekropen bent.
We nemen alle tijd voor het ontbijt met koffie en thee om vervolgens op het gemak de daypack in te pakken. Poederstress bestaat hier niet; we zitten tenslotte al in de poeder!
Terwijl de anderen zich nog klaarmaken, maak ik van de gelegenheid gebruik om de eenmansneeuwgrot af te ronden die Serge gisteren gestart is. Het is een prettig vooruitzicht om te weten dat ik vanavond mijn eigen privé verblijf heb. Maar eerst staat ons een mooie dag op board en ski’s te wachten en onder het genot van een laatste kop koffie bespreken we de opties van vandaag.
Een tikkeltje steiler
Omdat de voorspelde warmte de sneeuw geen goed zal doen, geeft Serge er de voorkeur aan om opnieuw met de noordwand te beginnen.
Na een vlakke aanloop zijn we met 30 minuten aan de voet van de klim en gaan de stijghulpen omhoog. We mikken op naar een lijn iets naar links; steiler en nog iets schaduwrijker dan die van gisteren. Sommigen van ons verleggen de grenzen al in de klim die steiler is dan menigeen eerder heeft geklommen. De transitiezone is klein en maakt deze tour nog uitdagender. Dit keer gaan wij allemaal eerst en sluit Serge de groep. Of dit uit veiligheids of uit show-off overweging is weet ik niet, maar zijn lijn is ook nu weer een fijne! De sneeuw voelt nog beter dan gisteren, maar je weet wat ze zeggen; dingen voelen goed als je er hard voor werkt!
De top op en af
Onze noordwand is nu officieel verspoord, wat betekent dat we verder moeten kijken. Het idee om de lokale top de bestijgen en af te dalen wordt door iedereen toegejuicht. Op het dagmenu staat la Pointe d’Anterne met haar 2733m. De zon brandt en op deze hoogte begin je het gebrek aan zuurstof te voelen. Halverwege de klim wachten we op elkaar voor een lunch met een view. Steve voelt zich zo slap, dat hij besluit hier op ons te wachten.
Een uur later bootpacken we de laatste meters naar de top, waar een enorme (275cm spanwijdte) lammergier rondcirkelt. Deze aaseter nest hier net onder de top en gebruikt de opstijgende warme lucht om vanuit de hoogte te speuren naar zijn dagelijkse maal, bestaande uit botten. Ook wij genieten van de hoogte en kijken aan de ene kant over het Mont Blanc massief en aan de andere kant over het Grand Massif skigebied.
Vervolgens transformeren we onze ski’s en boards, klikken de bindingen vast en glijden naar beneden. Gelukkig blijkt Steve niet als voer voor de lammergier te hebben gediend en voegt zich bij de groep. De sneeuw is getransformeerd in een heerlijke ‘neige de printemps’ en onze timing blijkt perfect. Het terrein is lekker speels, met veel hits, lips en kleine geulen. Dit is absoluut een van de beste afdalingen die ik ooit heb gereden en beneden begroeten we elkaar met grote smiles en dikke high fives.
Een zoektocht naar water
Terwijl de helft van de groep teruggaat naar bascamp, gaat de andere helft op waterexpeditie. We hopen een bron te vinden op de alpenweide van Sales. Zodra we hier aankomen, realiseren we ons dat alles, inclusief de bron, bedekt is onder 3 meter sneeuw! Serge heeft een ander idee. We skinnen nog even verder om net na de toren van het kappelletje te vinden wat hij zoekt. Tussen twee rotsen sijpelt vers stromend water uit de berg! We verwachten hier geen andere levende wezens aan te treffen, maar dit hebben we mis. Foxy de lokale vos benadert ons tot op een paar meter in de hoop wat menselijk voedsel te vinden. Sorry maatje, we hebben vandaag hard gewerkt en hebben alles inmiddels opgegeten en verbrand. Dankbaar vullen we alle flessen en camelbags de lokale Evian en met tien liter en kilo’s extra, klimmen we terug naar basecamp. Daar aangekomen is het inmiddels bijna donker. We genieten van weer een geweldige maaltijd en besluiten de overgebleven wijn en Genepi op te maken, uiteraard slechts uit gewichtsbesparings-oogpunt.
De nacht in mijn privé sneeuwgrot is fijn, maar het moment van wakker worden nog beter: De zon verlicht de Mont Blanc en de zonsopgang is echt magisch! Vandaag is de laatste dag. We breken het kamp op, pakken de tassen in en twee uur later beginnen we aan de terugtocht.
Is het niet allemaal perceptie?
Hoewel we al het eten en drinken opgemaakt hebben, zijn de tassen nog steeds zwaar. Serge en Lammert worstelen nog harder om ook de pulka de berg op te slepen. Op de top van het skigebied laten we onze bagage achter om met alleen de daypack nog een onverspoorde afdaling te maken. De brandende zon en hoge temperatuur maken de sneeuw plakkerig en zwaar.
Terug op de top bestellen we een geweldige maaltijd in het restaurant en mijmeren we over 3 prachtige dagen in de backcountry. Het voelt raar om ineens omringd te zijn door andere wintersporters, skiliften, pistes en bergrestaurants. Hoewel we er best dichtbij waren, voelden we ons de afgelopen dagen ver verwijderd van de bewoonde wereld. Het voelt een beetje als een koude douche om opeens terug te zijn in deze realiteit. Tegelijkertijd vraag ik mezelf af wat de realiteit eigenlijk is; is het niet allemaal perceptie?
** Word je enthousiast van dit geweldige avontuur? Neem dan contact op met AlpAdventures voor een op maat gemaakt Backcountry Basecamp voor jouw eigen groep of boek je plek individueel op de volgende editie van Backcountry Basecamp ! **
