Na onze eerste kennismaking met heliskiën was het tijd voor het volgende avontuur: catskiën.
(zie vorige bericht over heliskiën in Panorama)
Vanuit Panorama reden we door naar Fernie, met een belangrijke les van de vorige trip in ons achterhoofd. Vorige keer reden we ’s avonds en misten we het landschap. Dit keer vertrokken we meteen na het skiën, zodat we nog iets van de omgeving konden zien.
Eenmaal aangekomen in Fernie, snel boodschappen gedaan – een bescheiden voorraad – en zelf gekookt. De pasta was simpel, en de reactie van een van onze vrienden? “Gadver.” Dat zegt genoeg.
Maar goed, we hadden honger en waren vooral enthousiast over wat ons de volgende dag te wachten stond.
Op naar Fernie Wilderness Adventures (FWA)
We sliepen in een prachtig huisje aan de piste, met een kamerindeling die varieerde van vijf man op één kamer tot stelletjes die knus samen sliepen.
De volgende ochtend stond ons avontuur bij Fernie Wilderness Adventures (FWA) op het programma. Een kwartiertje rijden vanaf ons huisje, diep in de bossen en bergen, stond een knusse lodge waar de grote, gele catskis klaarstonden.
Catskis zijn rupsvoertuigen – een soort pistebully’s – maar dan met een verwarmd passagierscompartiment. Eerst kregen we in de lodge bij het haardvuur een safety briefing van de gidsen, onder het genot van een kop koffie of thee.
Dit ging allemaal een stuk sneller dan bij het heliskiën. Nog voordat we het doorhadden, zaten we in de catski, klaar voor onze eerste rit omhoog.
Eerste blik op het terrein: Ghost Trees & Champagne Powder
De eerste rit omhoog duurde ongeveer een half uur, maar eenmaal boven wisten we meteen: dit is het waard. Ghost trees – bomen volledig bedekt met sneeuw, bijna opgaand in het landschap – omringden ons. De sneeuw zelf? Champagne powder. Zo licht dat je het nauwelijks voelde wanneer je het oppakte. Als je erin blies, dwarrelde het weg als de zaadjes van een paardenbloem. Dit was dus écht die befaamde, droge poedersneeuw waar we al die YouTube-video’s over hadden gezien.
De gidsen, streng maar met een aanstekelijk enthousiasme, legden de eerste afdalingen uit. We waren hier alleen, geen liften, geen andere mensen, alleen wij in de bergen. Hoe heerlijk is dat?
Die eerste sporen trekken in maagdelijke sneeuw
Elke run was anders. Soms moesten we strikt de tracks van de gids volgen om verdwaald raken te voorkomen, andere keren mochten we vrij onze powder turns maken. De gidsen wezen steeds de juiste route aan:
• Eerst tussen de bomen
• Dan de meadows in (brede, open velden)
• En steeds verzamelen bij de gidsen
We werden steeds gewezen op tree wells – gevaarlijke holtes rondom boomstammen waar geen sneeuw ligt. Ski je er te dicht langs, dan kun je erin vallen en bedolven raken. Daarom skieden we in buddiesystemen, niet alleen voor de veiligheid, maar ook omdat het fantastisch is om je vrienden die perfecte lijnen te zien trekken en poederwolken te creëren.
En als er dan iemand viel? Tja, dat hoorde erbij. In deze lichte sneeuw was een ski die losschoot binnen no-time vijftig meter verder verdwenen. Maar dat maakte allemaal deel uit van de charme.
Warm zitten en door met de volgende run
Het grote voordeel van catskiën: je wordt telkens opgehaald en zit lekker warm in de catski. De eerste rit omhoog duurde een half uur, maar daarna ging het steeds sneller – vijf à tien minuten en we zaten weer boven. We kregen eten en drinken aan boord, en tijdens de lunch genoten we van simpele maar o zo lekkere hamburgers. Koud, maar in deze omstandigheden smakelijker dan ooit.
Cliff jumps en adrenaline
Halverwege de dag kwam onze gids, Mike, met een voorstel:
“Wie wil een cliff jump maken?”
Roel en ik (Jurjen) staken onze handen direct op. “Small, medium of large?” Nou ja, large in Canada betekent iets anders dan in Nederland, dus dat sloegen we maar over. Medium leek ons een mooie keuze.
Wat we precies konden verwachten? Geen idee. We kregen een entry point aangewezen en dat was het. Vanaf daar was het een sprong in het diepe – letterlijk. Gelanceerd, in de lucht, en in die fractie van een seconde besef je: Oh shit, waar kom ik neer?
Maar dan voel je de zachte landing in de poedersneeuw en schiet de adrenaline door je lijf. Pure euforie.
Fotografe Jamie en de kers op de taart
De hele dag werden we gevolgd door Jamie, een fotografe die daar in de buurt woont en moeiteloos snowboardend de beste hoeken wist te vinden.
We zagen haar nooit, maar op de een of andere manier stond ze altijd op de perfecte plek.
En de foto’s? Te zien in dit blogbericht.
Aan het einde van de dag, terug in de lodge, had Jamie een hele serie ge-edit en klaarstaan. Terwijl we onze dag herbeleefden door haar lens, dachten we maar één ding: Holy shit, hebben wij dit echt meegemaakt?
Catskiën vs. Heliskiën: Wat is beter?
Catskiën wordt ook wel de “poor man’s heli” genoemd. Niet omdat het minder gaaf is, maar omdat het stukken goedkoper is. Waar heliskiën vaak meer dan €1000 per dag kost, zit je bij catskiën rond de €600-€700. Bovendien maak je meer runs:
• Heliskiën: 5-7 runs per dag
• Catskiën: 9 runs op onze dag
De runs zijn korter, maar het ritme ligt hoger en de ervaring blijft intens. En door het terrein – met die karakteristieke cedar trees en brede poedervelden – krijg je een compleet ander avontuur.
Een dag om nooit te vergeten
Catskiën in Fernie was next level. De sneeuw, de gidsen, de runs, de jumps, de foto’s – alles klopte. Dit voelde alsof we in onze eigen ski-film zaten. En het mooie? Dit was pas de eerste dag in Fernie :-)
De volgende dag stond het skigebied van Fernie Alpine Resort op de planning. Daarover meer in de volgende blog.
