Het is een zonnige zaterdagnamiddag toen ik bij één van mijn beste vrienden langsging om wat paddel te spelen en te lunchen. Na de lunch vroeg hij me of ik wilde gaan snowboarden… “euhm yes please..!” Maar ik was ervan overtuigd dat hij hypothetisch aan het spreken was, aangezien we niet over de grens mochten zonder legitieme redenen en zo goed als alle skigebieden gesloten waren… Hij was dus niet hypothetisch aan het spreken.
“Oke goed, we vertrekken dinsdag!”
”Dinsdag binnen 3 dagen?!”
”yep”
”Oath, let’s go!”
De dagen erna waren een rush van afspraken verzetten, verklaringen en documenten invullen en een legitieme reden vinden om de grens over te steken. Om een lang verhaal kort te maken: we kenden iemand via via met een tweede verblijf Zwitserland waar we konden verblijven en waar de pistes open waren. We gebruikten een verklaring van het bedrijf van een familielid om de reis te verantwoorden, in de context van “verzamelen van promotiemateriaal.” We hadden niets te verliezen.
Wat volgde waren 5 dagen puur genot en ontsnapping van het onderdrukte leven waar we al een jaar mee moeten leven. De pistes waren leeg, de après ski bars konden evengoed doorgaan als bibliotheken en de diepsneeuw was onbereden. We hebben gedurende de hele reis ons strikt aan de overige regels gehouden en waren volledig veilig in onze chalet. Op de liften en de pistes was het besmettingsgevaar zo goed als onbestaand. Hoewel het een bizarre snowboard trip was met alle restricties en kalmte, was dit de beste beslissing van het jaar tot nu toe.
We hebben nooit een vorm van controle gehad en hoewel ik stunten zoals deze niet aanraad, zijn dit de momenten waarop je je weer heel even volop levend voelt.
