#PA12
Nou ja. Oud. De doos is nu twee jaar oud. En had alle aandacht op WePowder.
Hieronder lees je het verhaal. Het ging om het 12e poederalert in het seizoen 2010-2011, #PA12. Waarop Ed en ik besloten uit Nederland weg te rijden. In Duitsland zouden we de weerkaarten nog eens bekijken en de definitieve locatie bepalen.
Volop met de neus in de boter
De voorbereiding
Board? Check. Wax? Check. Boots? Check. Camera? Check. Crashpants? Check. Helm? Check. Goggles? Check. Deo? Check. Handdoek? Check. Cd’s? Check. Leesvoer? Check. Redbulletjes? Check. Schep? Check. Handschoenen? Check. Slaap? check.
Zin? Check! Ja met 30-60 cm verse sneeuw und ein blaues Himmel in het vooruitzicht gaat het wel lukken. MeteoMorris en Hajo Smit zijn het met elkaar eens.
#PA12 luidt:
Zoek het hogerop, je zit goed als je de noordhellingen op zoekt.
Lekker tuffen richting het Paznauntal in alle vroegte. Wat wakker-houd-cdtjes gebrand. En vroeg naar bed om hopelijk een paar uur slaap te vatten. En 900 kilometers maken. En zien hoe de wereld er uit ziet. We gaan het meemaken…
Op de heenweg slaat ook de schrik toe.
Het is nacht. Het is half januari. En we zien temperaturen van 13 graden in de plus op het dashboard verschijnen.
Rond 11u dan de Oostenrijkse grens passeren met zicht op een goud gele lucht. De zon drukt de wolken weg aan de hoofdkam van de Alpen.
Via het Turismusverband een uitstekende Ferienwohnung in Mathon bij Ischgl geregeld.
Dag 1:
Om 13.00 uur is het zover. We staan bij de Silvretttabahn. Na de eerste lift direct in een poederveld gedropt.
‘Goeie garnalen’, wat een topsneeuw.
Boven de 2300 meter, dat wel. Daaronder moet je op de pistes blijven, lekker beetje spelen en vriendje zijn met je board. Dikke prima. Aan het eind van de middag een paar rondes door het verbluffend goede funpark gereden. In een voorjaarszonnetje. En daarna nog even op de harde pistes naar beneden jagen. Weissbier als afsluiter. Potje pasta koken. Kunnen we morgen weer van de koolhydraten profiteren. Ja. Dit is een lekkere start.
“Zo, dat is een grote glimlach.” Dacht ik toen ik Ed zag na de laatste dalafdaling. En de glimlach konden we delen. Verzuurde benen, door en door moe, maar wat een dag! Dit is hoe vlokken koppen bedoeld is.
Dag 2:
Bij het ochtendkrieken op dag 2 (zaterdag 15 januari) is er een wind opgestoken. Hier en daar dwarrelt neerslag neer in Mathon, zelfs hier en daar een verdwaalde sneeuwvlok. Bij de Idalp blijkt dat de weergoden ons een bescheiden laagje vers hebben gebracht. Stoked! In een weekend waarin Frühling de Alpen beheerst, hebben wij in Ischgl maagdelijke poedervelden in het vooruitzicht, onder een staalblauwe hemel. Diep is het niet, maar oh zo lekker!
We besluiten de kom AlpTrida in te duiken en daar is het moeilijk kiezen. Overal waar we kijken, schreeuwen vlaktes met poedersneeuw om afgestreept te worden. Jumping Joeri en SnowEddict jakkeren er lustig op los en trekken de ene na de andere heerlijke lijn door de zachte pof. Met name aan de Zwitserse kant van de Greitspitz zijn de sprays en S-jes om met volle teugen van te genieten. Wederom een tweetal afsluitende ritjes door het funpark op de Idalp later jagen we de dalafdaling vol in de verzuring af en zitten we rond 16.30 uur aan een welverdiende Weissen bij de Feuer und Eisbar.
Even later besluiten we de volgende Weissen te nuttigen in de HexenKüche en we zijn verkocht. De ‘DJ Gerard’ van Ischgl lardeert de standaard après-ski ritmes met slechte teksten; zo slecht dat het daardoor juist zeer vermakelijk is. Hoewel de pensionados hier in de meerderheid zijn en wij de gemiddelde leeftijd met een jaartje of 20 naar beneden halen, gaan de voetjes van de vloer en is hier sprake van onvervalste en ongeëvenaarde après-ski-sfeer die de dag helemaal af maakt.
Dag 3:
Bij de wake up blijkt dat de zachte lucht weer volledig terug is gekeerd in het Paznauntal, op 2300 meter 4 graden boven nul. De lucht is echter wederom net zo blauw als de voorgaande dagen, dus we hebben werkelijk niks om over te klagen. Aangezien deze zondag duidelijk druk is door de combinatie van weekendmensen en weekgangers die hun eerste dag beleven, besluiten we de uithoek van Vesil op te zoeken. Via de nodige meters komen we bovenop de Palinkopf. We kunnen ons richten op een noord-oost georiënteerde helling. Daar waar we verwachten ons vooral te moeten vermaken met spelen op en langs de piste valt ons oog op de Vesil vlakte.
1: De sneeuw is nog uitstekend geconditioneerd.
2: De vlakte is nog nauwelijks verspoord.
Conclusie: Zelfs op dag 3 kunnen we sprays happen en onze eigen vlokken koppen! WOW!
Beneden aan (1925 meter boven zeeniveau!) stroomt het zweet in straaltjes de rug af…maar wat voelen wij ons volmaakt gelukkig en verwend.
Na de ‘verplichte sessies’ door het funpark besluiten we terug naar Ischgl te boarden via Velill. In de verwachting dat dit het vuur in de bovenbenen weer flink op zou laten laaien kunnen we bijna wel huilen van geluk: Door de noordelijke ligging en het feit dat weinigen deze route kiezen racen we opeens weer kniediep door de poedersneeuw.
Wat is het leven mooi als je bij poederalert #12 in het seizoen ’10-’11 de keuze op Ischgl hebt laten vallen!
Uiteraard besluiten we deze eindeloos succesvolle roadtrip met een heerlijke Weissen in de onovertroffen sfeer van de HexenKüche.
